Intro
Doodgewone zaterdag… Ik ben lid van het bestuur van de Vereniging van Eigenaren van het complex, waar mijn appartement deel van uitmaakt. Vanzelfsprekend brengt het bestuur haar respect als er een bewoner overlijdt. We hebben door niet geheel opgehelderde omstandigheden zo’n overlijden gemist. Gelukkig gaf mevrouw D. bij een oud-bestuurslid aan dat ze onaangenaam geraakt was. En die boodschap kwam bij het huidige bestuur. Dat niet was geïnformeerd over het overlijden van meneer D. Wat daar verder ook de oorzaak van is. Ik nam op me haar te bezoeken…
Een doodgewone zaterdag
Uitstel
Er ging nog wat meer tijd overheen… Ik heb een paar keer aangebeld bij mevrouw D. en haar niet thuis getroffen. En eerlijk is eerlijk, er waren een hoop dagen dat ik me niet kon zetten tot een bezoek aan haar. Ik vond het ongemakkelijk, op zijn zachtst gezegd. Deze zaterdag had ik enige unfinished business met mijn ex. De Belastingdienst wilde graag gespecificeerd hebben waarom wij 3x zoveel wilden aftrekken dan het jaar ervoor. Iets met bijna een jaar een gezamenlijk huis en ook nog het aangaan van 2 nieuwe hypotheken? Adds up… Ik ging bij mijn ex langs met mijn deel van de specs. Ik adresseerde de enveloppe, zij deed haar deel bij mijn deel, voldoende gefrankeerd. Ik postte de enveloppe. Op weg naar de brievenbus bedacht ik me dat ik langs het huis van mevrouw D. zou komen op weg naar naar mijn huis. En dat 17.30 uur een tijd zou zijn waarop ik haar waarschijnlijk thuis zou treffen. Op een doodgewone zaterdag. Al had ik geen zin, ik belde aan…
Bezoek
Het duurde even… Mevrouw D. woont split level met de woonkamer op de eerste etage… Zij moest eerst de trap af naar de voordeur en zag daar een voor haar volslagen onbekende man staan. Gelukkig was het nog wel licht… Haar man heeft jaren en jaren in het bestuur van de VVE gezeten, een extra pijnlijk iets om niets van je te laten horen als ‘erfgenamen’.
Mevrouw D. opent de deur, vraagt wie ik ben en wat ik kom doen. Ik leg uit en zij blijft in de deuropening staan. Het is hoogst ongemakkelijk. Hoe breek ik dit ijs? Dat doet zij, door me na verschillende minuten alsnog binnen te vragen. Ze begint met zich te verontschuldigen dat ze niet in goede doen is. Haar enige zus belde tien minuten voor ik aanbelde met het nieuws dat ze kanker heeft. Tranen. Ik bied aan om een andere keer terug te komen, maar mevrouw D. heeft liever dat ik even binnen kom. Ik moet nog soep maken, dus ik zeg ‘Goed, heel even dan’. Doodgewone zaterdag…
Kanker
Dat eerst. Mevrouw D. is er vol van. Snap ik. Ik heb genoeg van die kankershit meegemaakt, en dichtbij genoeg om te weten hoe het eerste moment, de mededeling, voor dierbaren er in hakt. Hé, ik heb het zelf overleefd… Mijn verhaal komt veel, veel later in het gesprek, eerst mevrouw D. Boy, haar enige zus. Ze heeft er weinig verhaal bij, het moet nog bezinken. Ik wil haar wel helpen, maar heb geen idee hoe. Ik wacht af en ze verandert het gesprek zelf naar haar overleden man. Drie maanden geleden, na 58 jaar samen, de laatste 15 jaar steeds intensiever mantelzorgen voor hem, ten dode opgeschreven met onbehandelbare prostaatkanker. Mevrouw D. staat op en loopt naar de aanliggende kamer. Ze haalt een fotokopie van een krantenknipsel uit een enveloppe en zegt: ‘ik zou het fijn vinden als je dit leest en mijn man een beetje leert kennen. Het was een fijne man’. Ik neem de A4 van haar aan, leg hem op mijn knie. Doodgewone zaterdag…
Niks bij de pakken neer…
Mevrouw D. vertelt dat ze een paar keer per week vrijwilligerswerk doet in ons wijkcentrum. Bij de wijkmaaltijden. Ik vertel dat ik daar vorig jaar 1x geweest ben, kennelijk toen zij daar niet bij was. Ze bezweert me dat ik echt vaker moet gaan, vooral naar de themamaaltijden op de derde vrijdag van de maand (maandag en woensdag zijn de wekelijkse maaltijddagen in het wijkcentrum…). We komen te praten over mijn appartement, ze kent mijn benedenbuurvrouw van 93 al 30 jaar… Ik vertel dat ik er sinds november 2014, na mijn scheiding, woon. En dat ik eerst in een bepaalde straat woonde, op schootsafstand van waar zij en ik nu wonen. Zij kent iemand die ook in die straat woont en dat is iemand die in 1985 in een heel andere wijk mijn buurman werd… De buurman, waarmee ik vaak naar de herdenking van de Februaristaking ging…De buurman, die een jaar eerder dan wij in die straat een huis kocht. Toen nog samen met zijn vriendin. Een beetje veel parallellen en bijzonder dat mevrouw D. en ik een gemeenschappelijk iets hebben… ‘Ik ben blij je te leren kennen’. Doodgewone zaterdag…
Samen herdenken
We praten over de herdenking van de Februaristaking en de reden waarom ik daar heen MOEST. Zij beaamt… We praten over de oorlog, ook omdat zij Geert Wilders onder geen voorwaarde wil vergelijken met Adolf Hitler. ‘Ik ben uit 1933 en ik heb de oorlog meegemaakt, ik zie de parallellen wel, maar ik weiger wie dan ook met Hitler te vergelijken. Tegelijkertijd is het afschuwelijk wat die PVV-ers allemaal roepen, en ik begrijp niets van die onberedeneerde angst. Mensen verklaren me voor gek dat ik ook in het donker nog van het wijkcentrum naar huis loop, maar mij is nog nooit iets gebeurd, ik ben niet bang’. Ik vertel dat mijn ouders allebei ook uit 1933 zijn. ‘Oh, dan weet je hoe oud ik ben‘. Dat mijn ouders het bombardement op Rotterdam hebben meegemaakt en mijn vader ook het bombardement van de Amerikanen op Rotterdam-West in 1943.
Brandend Rotterdam 1940… Door Bundesarchiv, Bild 141-1114 / CC-BY-SA, CC BY-SA 3.0 de, van Wikipedia.
Dat mijn moeder in 1942 al door mijn opa op de handkar van Rotterdam naar Beuningen is gebracht. Mevrouw D. krijgt een treurige en gepijnigde blik op haar gezicht. ‘Ik herinner me de geluiden van het bombardement op Arnhem, ik woonde vlakbij, dat is nog steeds vreselijk‘. Mevrouw D. maakte dit mee: Vergissingsbombardement.
Bij tijd en wijle komt het telefoontje van haar zus terug. Ik weet (me) geen raad. Vertel haar mijn kankerverhaal. Zeg haar dat er hoop is, zolang behandeling niet zinloos wordt geacht. Mevrouw D. zegt ‘ik ben blij dat mijn man dit allemaal niet meer meekrijgt’. Het is tijd dat ik ga. Mevrouw D. verdient de gelegenheid om even alleen het vreselijke nieuws van haar zus te laten bezinken… Ik beloof haar dat ik vaker naar de eetavonden zal komen.
Het bericht Een doodgewone zaterdag verscheen eerst op Ruud's Blog.