Intro
Zaterdag is de VAC inderdaad voor het laatst onder narcose verschoond. En weer kon ik niet zelf kijken naar hoe het er uitziet. Dat kon dinsdag wel… En nu is het donderdag, de eerste in oktober en ga ik, als de stijgende lijn morgen blijkt voortgezet, mijn laatste nacht in het ziekenhuis in. Na 5 volle weken een galgennacht?
Galgennacht
Weekendwacht
Na de positieve berichten zaterdagochtend werd het weer business as usual. Wachten, wachten, wachten. En twee keer per dag een heel goor antibioticum, zo zuur dat het beter niet via een perifeer infuus gegeven kan worden. Omdat er aders van oplossen. Vandaar dus de PICC-line. Dat antibioticum moet ik nog tot en met maandagochtend, dan zien we verder.
Maandag
Weer niet veel. Natuurlijk. Niks nieuws onder de zon. Behalve ik zelf dan. Want het is de afgelopen dagen heel lekker buiten. Ik lees weer en wordt bruin. Deze ochtend voor het laatst die gore zure troep via het infuus. De co-assistent vaatchirurgie vertelt me een dag eerder dan ik verwacht hoe het behandelteam denkt dat het nu verder gaat. Het plan is om morgen een VAC-wissel op bed te doen. Om de antibiotica van intraveneus om te zetten naar oraal. Pillen, dus. Mooi. We spreken af dat de PICC-line blijft zitten. Je weet het immers nooit. Dan is er vrijdag nog een VAC-wissel op bed en kan ik daarna naar huis. Huh? Nog maar 6 dagen geleden ging ik onder narcose in de vaste overtuiging dat na die VAC-verschoning besloten zou moeten worden tot een onderbeenamputatie. En anderhalve week daarna naar huis. Met voet en onderbeen. En VAC.
De medisch microbioloog doet iets anders dan bedacht. En natuurlijk hoef ik dat weer niet te weten. Ik krijg weer andere intraveneuze antibiotica. Deze keer 4x per dag een half uur in plaats van die zure 2x per dag 2 uur. Geen motivatie, en die kan de verpleging net zo min vinden als ik. Want in het voor mij toegankelijke deel van mijn digitale dossier staat niets over de bacteriologie. De verpleging heeft wel toegang tot die gegevens, maar vindt niks over de ratio achter weer andere antibiotica. Wel fijn dat de verpleegkundige mij serieus neemt en de co-assistent ’s avonds thuis belt om opheldering te vragen… Die ze niet heeft. Ja, de medisch microbioloog heeft dat beslist. Morgenochtend het verhaal…
Dinsdag
Eerst het verhaal. Het is al een paar weken onduidelijk welke bacterie er nu precies dwars ligt in mijn voet. Mijn ontstekingswaarden zijn weliswaar lager, maar nog niet helemaal normaal. Maar geen specifiek beest te vinden… En dus krijg ik de achtste soort antibioticum. Zolang ik nog in het ziekenhuis ben intraveneus. Natuurlijk met pillen naar huis, als het zover is.
Vervolgens gaat het in etappes. Eerst haalt een verpleegkundige de VAC los. Nadat ik een morfinepil heb geslikt… Dat losmaken is geen pretje, maar met een beetje tanden bijten gaat het. De verpleegkundige kijkt als eerste en vindt dat het er mooi uitziet. Ik kijk zelf met mijn spiegel en zie het voor het eerst in ruim 3 weken. De wond is groter dan 3 weken geleden, een behoorlijke krater. Maar ook heel wat schoner dan 3 weken geleden. Vitaler. Weinig beslag op de wondbodem. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal met de afgelopen twee keer, toen de weg terug door mijn eigen falend lijf kennelijk toch nog gevonden was… De vaatchirurg wel.
Volgende etappe is kijken door de arts. Goedgekeurd. Nog steeds herstel. Dus het consigne om de VAC op bed weer goed aan te leggen. Het is 08.50 uur als ik ongemakkelijk liggend met een nat gaas in de krater moet wachten op de verpleegkundige. Tot 09.45 uur. Ik ben wat verkrampt en pissed. Ik kan geen bijna uur met een open voet wachten tot er iemand tijd heeft. Dus wel…
Goed dan. Een andere VAC aansluiten.
Draagbaar, licht, in een manbag :-))
Een mobiele, veel kleiner en lichter dan ik tot nu toe naast mijn bed had staan. Nu moet er iets met spons. In de wond en onderhuids door naar de andere plek. Dat is dus eigenlijk niet te doen. Maar ik moet verbijten. Wie naar huis wil moet pijn lijden. De mobiele VAC is een stuk handiger in transport. Kan in een tasje aan mijn rolstoel hangen. Straks in een rugzak op mijn rug, Dan kan ik op krukken ook vooruit.
Het is bijna vrijdag… Ik ga zo mijn galgennacht in. Nog een keertje intraveneuze antibiotica. En morgenochtend 06.00 uur nog een laatste. Dan is het pakken en en de laatste dingen doen. Hoop ik. Dan moet mijn PICC-line er nog uit. En natuurlijk allerlei administratie. Om 12.00 uur wordt ik opgehaald. Vrij na vijf weken.
Mijn galgennacht. Tonight is the night…
The post Voetspoor 18 – Galgennacht? appeared first on Ruud's Blog.